شکنجه­‌ی ِ سفیدی است این اتاق

دیوارها چه خاموش اند
به اندازه‌ی ِ قاب ِ عکس ِ کوچکی حتّا
حرفی نمی‌­زنند

شکنجه­‌ی ِ سفیدی است این اتاق
آن قدر که دل‌ام تنگ می‌­شود
برای ِ یک لکّه‌­ی ِ سیاه
سیاه مثل ِ چشمان ِ تو

سروده شده در یک‌شنبه ۲۵ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۰۰:۰۰

درباره‌ی نویسنده

فرهاد سپیدفکر (بامَن)

نمایش همه‌ی مطالب

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پانزده − 14 =