خنکای ِ نسیمی کوتاه می‌خیزد از هم‌آغوشی ِ باد و فوّاره‌ی ِ آب
بایگانی -فروردین ۱۴۰۲
خنکای ِ نسیمی کوتاه می‌خیزد از هم‌آغوشی ِ باد و فوّاره‌ی ِ آب در خیال ِ من می‌جهد طوفانی
شبی در خواب نمیر و ببین ارواح ِ مرده‌گان را گور بر دوش می‌روند از این خاک خاکی که سبزه‌زارهای‌اش سیاه می‌رویند بنشین دمی...
بازآیید ای غم‌های ِ رفته بازآیید به این دل ای مارهای ِ اندوه خو گرفته به بوی ِ تن ِ شما تن‌هایی‌ام چون پیرهنی که شبی مهمان ِ...
صدای ِ هیچ هیچ حنجره‌ای فراتر از حصار ِ لب نمی‌رود برد ِ نگاه ِ هیچ هیچ چشمی آن سوی ِ میله‌های ِ «نان ِ شب» نمی‌رود شکم‌ها...
من و تو با صیغه‌ی ِ عشق محرم شدیم / «ما» به حکم ِ بی‌دادگاه ِ تقدیر تبعید گشتیم / جدا
باز در هول و ولا گرفتار ام باز اسیر ِ فرآیند ِ تکرار ام باز سردرگم ِ «این یا آن؟» ام سال‌روز و ماه‌روز و روز-روز و آن‌روز...
غرور ِ من برج‌های ِ زلزله‌خیز ِ تهران است در برابر ِ نگاه ِ تو کافی است شانه‌ای کشی یا تکانی دهی بر دماوند ِ سپید-اندام‌ات...
نقشه‌ای شوم: صدا ابتدا یک‌نواخت به گوش می‌رسد و نم نم گوش به خواب ِ شبانه‌ای می‌رود خالی از خیزشی سحرناک ناگهان از هیاهوی ِ...
مرد هر شب تفألی می‌زد به دیوان ِ حافظ و قبل از خواب، جای ِ «شب بخیر» می‌گفت «خداحافظ»