چهره‌ات خاموش چون زنان ِ پوشیده‌ی ِ بندر ِ لنگه در پس ِ برقع
آن دو چشم ولی پر از غوغا
فراخوانی از عود و بربط برای ِ ایستادن و گوش سپردن به تماشا
هر پلک می‌نوازد مضرابی از شور بر سرمه‌های ِ سیاه ِ آن مژگان
آری
تو را از میان ِ هیاهوی ِ سازها
از میان ِ سرزمین ِ رازها
تو را از میان ِ خاموشی ِ تنگه‌ی ِ چاه‌کوه برکشیدم
من امّا فراوان زخم بر تن دارم
رودهای ِ خشم‌گینی که می‌کوبند سر بر دریچه‌های ِ تنگ ِ قلب
صدای‌ام گاه می‌گرید به سان ِ کودکی که می‌چرخد به گرد ِ جنازه‌ی ِ مادر
تاب ِ ضربه‌های ِ این زخمه‌ها را اگر داری
بزن بر ساز ِ این عاشقی که خوش می‌زنی
برقص در خلوت ِ شبانه‌ی ِ این تنگه که تنها یک قدم مانده تا یورش ِ قبیله‌ی ِ صبح
بزن تا راه شوند این بار شاید این چاه‌ها
سروده شده در جمعه ۲۴ آبان ۱۳۸۷ ساعت ۱۴:۳۹
