گریستیم و گریستیم

بلند-پرواز بودیم
ولی نه چندان فراخ-بال
تا اوج پریدیم
ولی نه تا خواست‌گاه

فرو افتادیم
بر کف ِ دریاچه‌ی ِ تنهایی
ولی نه تا ژرفای ِ نیستی

گریستیم و گریستیم
تا باز پریدیم
از خاست‌گاه ِ خمودی و خموشی
ولی دیگر
نه با هم‌آن شور

سروده شده در سه‌شنبه ۱۹ آذر ۱۳۸۷ ساعت ۱۶:۲۳

درباره‌ی نویسنده

فرهاد سپیدفکر (بامَن)

نمایش همه‌ی مطالب

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سه × چهار =