نوک ِ پستان‌های‌ات

مثل ِ فندقی که می‌کشاند
سنجابی را
به درون ِ قفس
نوک ِ پستان‌های‌ات
دامی بود در میان ِ قفس ِ سینه‌ات
برای ِ سنجاب ِ خفته در دهان ِ من

دامی که هر چه بیش‌تر می‌چشی و می‌کشی
تنگ‌تر می‌شود
آغوش ِ این قفس

سروده شده در سه‌شنبه ۰۹ شهریور ۱۴۰۰ ساعت ۱۷:۰۶

درباره‌ی نویسنده

فرهاد سپیدفکر (بامَن)

نمایش همه‌ی مطالب

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سه × 3 =