در تو می‌گشتم ولی گردش بس است
در تو از حالا به بعد من می‌زیم
اصفهان و گیلان نیستی دیگر
تو زن‌جان ای برای ِ من
دیگر هرگز شاید نیایم به دیدار ِ مسجد و موزه‌ات
یا به ساحل‌های ِ پر-از-مسافر-ات
ولی هر روز سری می‌زنم به میدان ِ میوه‌ی ِ سینه‌ات
به بازار ِ حرف‌های ِ روزینه‌ات
گاه به آن کافه‌ی ِ کنج ِ تنهایی‌ات
گاه به سینمای ِ تاریک ِ پشت ِ پرده‌ات
گاه که می‌گیرد دل‌ام
پرسه می‌زنم در کوچه‌های ِ تنگ و قدیمی ِ دل‌ات
بعد از این
من شهروند ِ شهر ِ چشم‌های ِ تو ام
ای به قربان ِ شهرک ِ مردمک‌های ِ تو، مردم ِ شهر ِ من
تو برای ِ من از حالا به بعد
اصفهان و رشت و قشم
یزد و بیرجند و خرّمشهر
تو تمام ِ ایران ای
ای پایتخت ِ شور و شعر و بوسه و زیبایی!
ای شهر ِ شعر-گریز ِ منزوی!
زن‌جان‌ام!
من برای ِ تو
تو برای ِ من
ای دشت ِ گل‌های ِ سرخ ِ فلسفه!
ای زیست‌گاه ِ سبز ِ «چرا»های ِ زنده‌گی!
به تاکستان ِ آویخته از گوش‌های‌ات قسم
می‌مانیم
من برای ِ تو
تو برای ِ من
می‌مانیم
ما برای ِ هم
سروده شده در چهارشنبه ۰۳ آذر ۱۴۰۰ ساعت ۲۰:۵۴
