گاه چهره‌ی ِ زیبای ِ پرستار
شفابخش‌تر است
از نسخه‌ی ِ صد پزشک ِ بی‌خبر که خود گرفتار اند
گاه یک نیم‌نگاه حتّا
داروی ِ هزار چشم ِ بی‌مار است
گاه لب‌خندی
درمان‌کده‌ی ِ مردم ِ یک شهر است
آری
در من ایمان به شفای ِ تو
واللّه که بیش‌تر از حسینیّه‌ی ِ زنجان است
و شفا بوسه‌ای است که می‌گیرم
روزی از زینبیّه‌ی ِ لب‌های‌ات
چهره‌ی ِ تو
حرم است و دانش‌گاه
جمع ِ دانش‌گاه‌های ِ جهان ِ اسلام است
می‌کشاند عقل ِ سرخ ِ مرا از زنجان تا شام
می‌برد دل ِ سبز ِ مرا پیاده از مشهد تا پای ِ کربلا
آری
آن دو چشم ِ سیاه
که به شب سوگند
درمان ِ تمام ِ دردهای ِ من است
دانش‌کده‌ی ِ فلسفه و هنر یکی و دیگری
دانش‌کده‌ی ِ شعر و ادب است
گرچه زیبنده‌تر است
نام ِ زیباکده بر سردر ِ آن دو چشم ِ شهرآشوب
آری
بین‌الحرمین است
شکاف ِ افتاده میان ِ آن دو ابرو
با بوسه می‌دود لب‌ام
از این حرم
تا خم ِ ابروی ِ آن حرم
چند روزی است که از سر ِ این گنبد
بر سر ِ آن گنبد
می‌پرند پلک‌های‌ام – کبوتران ِ حرم‌ات –
چشم ِ من روشن …
نکند خبری … شفایی در راه است؟
سروده شده در پنج‌شنبه ۲۱ آذر ۱۳۸۷ ساعت ۱۴:۴۸
