ذهن‌ام خود-ارضایی می‌کند با خیال ِ تو
ج…ل…ق می‌زند با یاد ِ خاطرات ِ پر ملال ِ تو
می‌برکَند لباس ِ شرم را از تن ِ روح و روان ِ تو
آن گاه خیره می‌شود به دست و بال ِ تو
مست از بوی ِ خنک ِ خنده‌های ِ تو
غزل ِ بوسه را می‌خواند از زبان ِ لال ِ تو
تنها که می‌شود در اتاق ِ فکر با تو
غرق می‌شود در آهنگ ِ بی‌کلام ِ تو
هر دم که تشنه می‌شود از دوری‌ات
می‌نوشد از زمزم ِ آن تک نگاه ِ زلال ِ تو
سوخت هیروشیمای ِ هوش‌ام از بمب ِ ناگهان ِ تو
به گوش ِ دل نرفت هر چه خواندم: بی‌خیال ِ تو
بس که فکر و ذکر-ام شد ضمیر ِ مفرد ِ «تو»
گشت ضمیر ِ ناخودآگاه ِ «من» مالامال ِ «تو»
شب‌ها که می‌رود به خواب به یاد ِ تو
انگار که می‌پرد با دو دست ِ سبک‌بال ِ تو
ام‌شب دوباره شـق کرده روح ِ وحشی ِ این اسیر ِ تو
ام‌شب دوباره دخـول می‌کند در سیاه‌چال ِ تو
زه را کشیده ام دورتر و دورتر از دوری ِ تو
ام‌شب رو به سیبل ِ سینه‌ات
درست می‌زنم وسط ِ خطّ و خال ِ تو
آه … رسید به اوج ِ لذّت این روح ِ بی‌قرار گویا
آب‌اش که می‌ریزد از گوشه‌ی ِ چشم‌ام، مال ِ تو
ام‌شب شب ِ بستن ِ نطفه‌ی ِ دوباره‌ی ِ
عشق است / حال ِ ام‌شب ِ من و حال ِ تو
سروده شده در جمعه ۱۲ مهر ۱۳۸۷ ساعت ۲۳:۱۵
