«تکینه‌گی»

اینان فرزندان ِ زرتشت اند
گرچه خود ناباور اند به باورهای ِ پدر
گرچه نام ِ باورهای ِ خویش را علم گذارده اند
گرچه جای ِ ظهور ِ «سوشیانت»
نوید ِ پدیده‌ای به نام ِ «تکینه‌گی» می‌دهند
پدیده‌ای که پایانی است بر حکومت ِ زمان

پدران و فرزندان
نشسته اند هر دو چشم به راه
چشم‌داشتی که با آن
رنگ و معنایی می‌بخشند
به رنج‌های ِ ام‌روزشان

سروده شده در یک‌شنبه ۰۵ اردیبهشت ۱۴۰۰ ۱۷:۳۱

درباره‌ی نویسنده

فرهاد سپیدفکر (بامَن)

نمایش همه‌ی مطالب

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سه × 3 =