انگشت‌های ِ تشبیه رو به شب بود
هر جا که از زشتی سخن بود
دُش‌یاد
چون ذکر ِ روزانه
دروغ
چون خرمای ِ افطار ِ دهان‌های ِ روزه‌دار بود
خود بگو برادر!
این همه زشتی و دش‌منی
روز یا شب؟ کدام بود؟
به وقت ِ زشتی‌ها
چشم ِ خود بستیم
سیاهی ِ دیدها را
به نام ِ شب نوشتیم
سروده شده در پنج‌شنبه ۱۴ آذر ۱۳۸۷ ساعت ۰۱:۴۶
