بوی ِ عِطر ِ گل
بی‌صدا و آهسته
با غمی در دل
از دور
می‌آید
انفجار ِ بوی ِ گل
زیر ِ پای ِ باروت‌ها
اعتراضی است
به گوش ِ گلوله‌های ِ ناشنوا
به قرنی که می‌چکد بوی ِ خون از چشم ِ باد
به تفنگ ِ خزیده در دست ِ کودکان
به جنگ ِ کُشت‌زارها و کِشت‌زارها
آخرین بازمانده از تبار ِ گل‌ها است که می‌خواند این شب‌ها
زیر ِ رگ‌بار ِ چکمه‌های ِ سربازان
آه و آه …
که بی گل
رنگ ِ بی‌بو و بوی ِ بی‌رنگی است
در این جهان
بودن ِ انسان
بوی ِ گردن ِ مرغ ِ گندیده‌ای است زیر ِ دندان‌های ِ سگ
بودن ِ انسان
در این جهان
بی گل
سروده شده در شنبه ۲۳ شهریور ۱۳۸۷ ساعت ۰۱:۰۰
