صدای ِ هیچ
هیچ حنجره‌ای
فراتر از حصار ِ لب
نمی‌رود
برد ِ نگاه ِ هیچ
هیچ چشمی
آن سوی ِ میله‌های ِ «نان ِ شب»
نمی‌رود
شکم‌ها خالی
گوش‌ها سیر
از حقیقت
نفس‌ها دل‌گیر
از آمد-و-شد
آمد-و-شدهای ِ تکراری
هر نفس نهیب می‌زند آن دیگری را
از آمدن
که: رفتن‌ها ای نفس‌ها!
نفس‌گیر اند
نفس‌گیر
پرنده‌ی ِ خیال ِ هیچ
هیچ ذهنی
حتّا درون ِ خواب
بیرون از شب‌قفس‌ها
نمی‌پرد
پنچه‌ی ِ هیچ
هیچ پایی
از زمین نمی‌خیزد
همه از هراس ِ این که:
نباشد هیچ
هیچ جایی
برای ِ بازخزیدن
همه آری همه
دفنیده‌اند خود را
در گورهای ِ عمودی ِ چاه‌وار
همه چشم به راه
چشم به راه
به راه …
آن که چشم به راه اند اش
شاید
خود چشم در راه است
شاید
تاریخ ِ چشم‌داشت به پایان رسیده است؟
سروده شده در جمعه ۴ مرداد ۱۳۸۷ ساعت ۰۳:۴۸
