باز در هول و ولا گرفتار ام
باز اسیر ِ فرآیند ِ تکرار ام
باز سردرگم ِ «این یا آن؟» ام
سال‌روز و ماه‌روز و روز-روز و آن‌روز نه
آن‌آن ِ تولّد ِ تو است
بانوی ِ «هر-آن-زایان»!
گرزی شده است این پرسش و می‌کوبد هر آن
«پیش‌کش چه می‌بری در پیش ِ پای ِ او؟»
خواستم بچینم هر چه باغ و بستان را
تا گل ِ سر کنی این گلستان را
امّا
کجا سزد این باغ
آن درخت ِ مشکین‌شاخ ِ ریخته بر دوش‌ات را؟
آن پرنده‌ی ِ آشیانیده بر خطّ ِ گونه‌ات را؟
آن پاییز ِ مشیده و زمستان ِسپیدیده‌ی ِ گیسوان‌ات را؟
آن جوی‌بار ِ روان لا به لای ِ خطّ ِ فرق‌ات را؟
آن شوره‌برگ‌های ِ ریخته بر پای‌ات را؟
آن زاغ‌های ِ آویخته از هر تار ِ موی‌ات را؟
با شیشه‌ی ِ مربّایی خالی
شتافتم
سوی ِ هر پرنده‌ای:
قناری و گنجشک و کبوتر و قمری و کوکو
جغد و دارکوب و کلاغ و عقاب و باز
سوی ِ هر صدای ِ شنیدنی یا ناشنودنی:
صدای ِ در که می‌نالد از دوری‌ات
صدای ِ سنگ: شبیه ِ رودی که زانوی ِ غم بغل کرده و سخت گشته
صدای ِ باد: شبیه ِ گرگی که زوزه می‌کشد وقتی که دست می‌کشند بر زخم‌های‌اش
صدای ِ تیشه‌ای در بیستون
صدای ِ پایِ آب در شعر ِ سهراب
صدای ِ گریه‌ی ِ تنهایی ِ کوه پای ِ چاه
صدای ِ نی ِ چوپان از زبان ِ مولانا
صدای ِ جوش‌کار در عصر ِ آهن و سیمان
صدای ِ شادی ِ توپ‌ها زیر ِ پای ِ کودکان
صدای ِ توپ‌ها و چکمه‌های ِ سربازان
صدای ِ چکّه‌ی ِ باران
در سکوت ِ شب
از درون ِ لوله‌ی ِ ناودان
روی ِ گونه‌های ِ پنجره
صدای ِ ضجّه‌های ِ خیس
از درون ِ خاک: آن همیشه غم‌خانه
آمیختم این مربّای ِ هزار-آوا را
تا پیش‌کشم صبح ِ آن ِ تولّد-ات به عنوان ِ صبحانه
افتاد و شکست و شد هزار تکّه این شیشه
گرفت این جهان را هیاهو و همهمه
از این همه
نیست نصیب ِ من جز سکوتی شاعرانه
تیشه بر ریشه‌ی ِ خاک زدم
چوب روی ِ چوب
الوار الوار قلم زدم سال‌های ِ سال
جنگلی نقش بست، پیش‌کشی از من به تو
این بت ِ چوبین ولی سوخت در هم‌آن نگاه ِ اوّل ِ تو
روبانی از دریا و رودخانه
با گیره‌هایی از جنس ِ دریاچه
کشیده‌ام دور ِ این زمین ِ هزار پارچه
پیچیده‌ام درون ِ کاغذی شب‌رنگ
با شمع‌هایی به نام ِ ماه و ستاره
بیا و فوت کن خورشیدها را
دوباره زاده شو این آن
که مدت‌ها است جز برای ِ مرگ
صدایی بلند نمی‌شود از این خانه
زاده شو از نو
که گریه‌ی ِ نوزاد زیبا است
رؤیای ِ بی‌پایان ِ زنده‌گی هم‌این حالا ست
برقصان آن سینه‌ها را
بلرزان آن شانه‌ها را
که آن، آن ِ تولّد ِ تو است
سروده شده در یک‌شنبه ۲۳ تیر ۱۳۸۷
