ژینای ِ من
ایران ِ من
کجا ای؟
این جا کجا است که بی تو ماه‌ها نشسته ایم؟
این جا که دیگر مردی نمانده است
این جا که شال ِ زنانه‌ات
از چشم ِ طالبان ِ تهران افتاده بود
افتاده بود از سر ِ کردستان ِ موهای‌ات
این جا که من نشسته ام به سوگ
در گوشه‌ای تاریک از «غار ِ کرفتو»ی ِ چشم‌های‌ات
گوشه‌ای که از هر سو می‌روم
می‌رسم
به «زندان ِ سلیمان» ِ اشک‌های‌ات
اشک‌هایی که از «چهل چشمه» می‌گریند تا بپیوندند
به زنجان ِ اشک‌های‌ام
تا بریزند اندوه ِ یک کشور را
به جان ِ رگ‌های ِ سپید ِ گیلان‌ات
تا فرو پاشند
جنگلی از آه ِ بلوط‌های ِ سوخته را
بر سر ِ دریای ِ مازندران‌ات
ژینای ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که زیر ِ چشم ِ چابهار
ریخته شد آب‌روی ِ دختری جوان
به رگ‌های ِ تشنه‌ی ِ تالاب ِ «لیپار»
دختری به رنگ ِ صورتی
تا باز زابل از «شهر ِ سوخته» جوید نشان
شهری که در آن نبوده است
از جنگ و دل‌های ِ سنگ
هیچ نشان
تا باز صدای ِ بلند ِ خنده‌های ِ «چهل دختر» رسد
از قلعه‌ای دور
به گوش ِ من
این جا که سیستان در «قلعه‌ی ِ رستم»
از غم ِ سهراب
اشک می‌ریزد هنوز
این جا کجا است؟
این جا که با هر شلّیک ِ فشنگ
از گِل‌فشان ِ «دَرَک» بوی ِ جهنّم
می‌زند بیرون
بوی ِ هزار سال غم ِ نان و نم
این جا که دریا و کویر رسیده اند به هم
جایی که مادران ِ آن سوی ِ آب‌ها
بر پشت ِ موج‌ها
جای ِ نفت‌کش‌ها
جای ِ نفت
جای ِ ناوها و جنگنده‌ها
اقیانوسی از اشک می‌فرستند
اشکی سیاه آمیخته با سرمه
برای ِ چشمه‌های ِ خشکیده از کویر ِ لوت تا دَرَک
برای ِ چشم‌های ِ خشکیده‌ی ِ مادران ِ داغ‌دیده‌ات
ژینای ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که بی‌خبر افتادی از پای و معنای ِ این جهان
فرو
ریخت
بر
سر-ام
این جا کجا است که بعد ِ افتادن‌ات
ماه‌ها است افتاده ایم به جان ِ هم
این جا کجا است که شبیه ِ بم
زیر ِ آوار ِ هر خانه‌ای
انگشت ِ اشاره‌ی ِ جنازه‌ای
از زیر ِ خاک
رو به آسمان نشانه رفته است
این جا که از سرانگشتان ِ خاک
فوّاره‌ی ِ آواز ِ بسطامی بلند است تا سقف ِ تنهایی
این جا که سیل ِ غم
هر دم
می‌کَنَد
می‌بَرَد
ریشه‌های ِ هر باوری را
حتّا اگر درختی هزار ساله باشد
ژینای ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که باری دگر تاریخ رخ داد و «من»ها «ما» شدند
«ما»یی که افسوس «ما» نبود
«ما»یی که «آن‌ها» داشت باز در «خود» هنوز
«ما»یی در برابر ِ «ما»یی دگر
افسوس
افسوس
«ما»یی که دختران ِ آفتاب ِ «قشم» بودیم
ایستادیم به خشم و جنگ
رو به روی ِ «ما»یی که پسرهای ِ ابرهای ِ «قم» بودیم
«ما»یی که مردان ِ صحراهای ِ خراسان بودیم
سدّی زدیم بر سر ِ راه ِ خروش‌ها
خروش ِ «ما»یی که زنان ِ رودهای ِ خوزستان بودیم
ژینای ِ من
ایران ِ من
آرشام ِ من
کجا ای؟
این جا کجا است که بی تو ماه‌ها نشسته ایم؟
این جا که دیگر زن و کودکی نمانده است
این جا که آرتین‌های ِ شش-ساله
این جا که فاطمه‌های ِ نوعروس
همه مُردند و مَرد شدند یک‌شبه
این جا که کودکان همه آتش به دست شدند
این جا که زیر ِ پای ِ هر کودک ِ شهر
پوکه‌های ِ شلّیک ِ خشم افتاده است
این جا که زنان همه به عقد ِ سیاست درآمده اند
این جا که آدم‌ها از هر طرف
هر شش جهت
تنها به خویشتن رسیده اند
آرشام ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که ما کین ِ ژینای ِ مرا
از خون ِ تو گرفتیم
مگر نه این که خون ِ سقّز
به آب ِ «کُر» شسته می‌شود؟
پای ِ کدام چاه ِ نفت
کدام باز شد به دریاچه‌های ِ بخت ِ ما
– بختگان ِ سیاه و سرخ ِ ما –
که ما با خون ِ شیراز-ات شستیم
خون ِ کردستان‌ات را؟
آرشام ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است
این جا که یک پدر – سی سال –
در ستیز با دزدان ِ دریای ِ سرخ و سیاه
تنها با آب و آسمان از رنج‌ها سخن گفت
تا روزی تو را
بر تخت ِ پادشاهی ِ جمشید ببیند
این جا که یک مادر آرزو داشت
عروسی از آن سوی ِ آب‌ها
روزی کنار ِ تو
عروس ِ دریاها شود
این جا کجا است که این پدر
که این مادر
کنار ِ تو
کنار ِ هم
به خواب ِ فیروزه‌ای رفتند
در تخت‌خواب ِ «شاه‌چراغ»
قرار بود از آب ِ قنات ِ «سعدیه» «باغ ِ دل‌گشا»یی بسازیم
قرار بود از زیر ِ «دروازه‌های ِ قرآن» رد شویم و
به سلامت
به «باغ ِ جهان‌نما»ی ِ شعرهای ِ حافظ رسیم
قرار بود در شبستان ِ «مسجد ِ صورتی»
از رنگ و نور ِ کاشی‌ها پر شویم
آرشام ِ من
ژینای ِ من
ایران ِ من
این جا کجا است که با افتادن‌ات قرارها همه بی‌قرار شده اند؟
این جا کجا است که عشق از پای افتاد/ مشکل‌ها؟
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که ما به رنگ ِ سپید ِ طالبان درآمدیم
این جا که ما به رنگ ِ سیاه ِ داعش ایم
این جا که ما به رنگ ِ سبز ِ شیعه ایم
این جا که ما چشم‌های‌مان به رنگ ِ خشم است و
از چشم‌های ِ سبز ِ اروپا می‌هراسیم
این جا که ما از تلخی ِ بادام ِ چشم‌های ِ چین می‌ترسیم
این جا که ما هنوز از هراس ِ ترکمن‌چای
از سرمای ِ روسیه می‌لرزیم
این جا که ما هنوز پشت ِ هر پرده‌ای
پنجره‌ای
رو به انگلیس می‌بینیم
این جا که ما
«به نام ِ خدا»،
«به نام ِ آزادی»
رنج می‌کِشیم و می‌کُشیم
بی آن که بدانیم پیام‌بران ِ مرگ
همه از سوی ِ یک خدا آمده اند
این جا که ما شورت‌ها و سوتین‌های‌مان پرچم ِ امریکا است
این جا که ما مشت‌های‌مان «مرگ بر امریکا» است
این جا که خاورمیانه‌ی ِ دست‌های‌مان
به خون و نفت ِ هم‌دیگر آلوده است
ایران ِ من
این جا کجا است؟
این جا که ما/جهان صلح نمی‌بیند
این جا که ما/جهان
گذشته را
خود را
نمی‌بینیم
این جا که تنها از آینده
برای ِ خود رویایی – توری – بافته ایم
رویایی که از خون ِ گذشته می‌نوشد
این جا کجا است؟
این جا که ما آدمیان
پشت ِ هر «ما» «امّا» آوردیم و «آن‌ها» گفتیم
ما زن و امّا آن‌ها مرد
ما امریکا و امّا آن‌ها ایران
ما مرگ و امّا آن‌ها زنده‌گی
ما ایران و امّا آن‌ها امریکا
ما شیعه و امّا آن‌ها داعش
ما آفتاب و امّا آن‌ها ابر
ما داعش و امّا آن‌ها شیعه
ما صحرا و امّا آن‌ها رود
ما «من»ها و امّا آن‌ها «دُش‌من»ها
ژینای ِ «من»
آرشام ِ «من»
ایران ِ «من»
ما هزاره‌ها و سال‌ها است شناور ایم
در «من‌روان»ها
در نبرد با «دش‌من‌روان»ها
از یاد برده ایم
– شاید از قرن‌ها پیش
که در جهان آغازیدیم
نخستین واژه و پندار را –
از یاد برده ایم که «دش‌من»ی نی‌ست جز «من»
ژینای ِ «من»
آرشام ِ «من»
چرا نمی‌بینم
یک بار و تنها یک بار
به درازای ِ تاریخ و پهنای ِ جهان
خود را
ایران را
جهان را
شاید رها شوم از رنج‌های ِ این زمان و آن زمان
رنج‌های ِ این جا و آن جا
شاید رها شوید از آن ضمیر ِ «من»
که چسبانده ام در تمام ِ این شعر به معنای ِ شما
شاید به آغوش کشیم بار ِ دیگر
جای ِ این واژه‌ها
معنا را
شاید که رودها آرام گیرند
در آغوش ِ دشت‌ها
شاید که هیچ کس به یاد نیآورد
هیچ چیز را
سروده شده در یک‌شنبه ۰۹ بهمن ۱۴۰۱ ساعت ۱۷:۲۵
