آغوش ِ من گرم است
در اسفندترین ماه ِ سال حتّا
زیر ِ این آسمان ِ ابر-اندود ِ پر-از-اندوه حتّا
بیا!
به آغوش ِ من بیا!
در درّه‌ی ِ آغوش ِ من آری
زمستان گرگی گرسنه نی‌ست
هم‌چون سگی رام فرمان می‌برد از دست‌های ِ من
زمین یک‌سر سپید نی‌ست در این درّه
این جا شکوفه‌های ِ نارنج و پرتقال
زودتر سر می‌زنند به تو
آغوش ِ من گرم است
بیا به آغوش ِ من!
درون ِ اجاق ِ آغوش ِ من
نشسته اند آتش‌پرستانی روز و شب
به پرستاری از شعله‌های ِ مهر
همیشه فراهم است برای‌ات
گوشه‌ای انباشته از کنده‌های ِ درخت
بی آن که شبانه در میان ِ خواب
ناچار
برخیزی از سرمای ِ باد و هیزمی نهی در آن
و کندوکی که جوش می‌زند هر دم
تا عِطر ِ دم‌نوش ِ لب‌های ِ تو را گیرد
آغوش ِ من گرم است
بیا به آغوش ِ من!
آغوش ِ من
دشت ِ زرد ِ گل‌های ِ کلزا است
روییده در میان ِ سبزی ِ نوچمن‌ها
آغوش ِ من روستایی است که کوچه‌های‌اش هنوز
بی‌نام اند
و خانه‌های‌اش هنوز نه با شماره
که با نام ِ باشنده‌گان‌اش شناخته می‌شوند
و اهالی‌اش هنوز به نام ِ کوچک و نام ِ پدر
بیا به آغوش ِ من!
آغوش ِ من
آفتاب ِ ظهر است
از پس ِ صبحی سرد
در آستانه‌ی ِ جنگلی از نم
بیا و چرتی بزن در من
پیش از آن که ابرهای ِ فاصله به بارش آیند باز
آغوش ِ من
لاک‌پشتی است که می‌برد
خسته‌گی‌های ِ تو را
از یاد
از این جهان
به جان ِ جان
به باد
آغوش ِ من
رودی است که می‌رود
به شعر
از شهر
به شهریور
از اسفند
بیا و بنشین بر این لاک‌پشت ِ آبی‌رنگ!
سروده شده در جمعه ۲۷ اسفند۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۴۲
